तू खूप छान दिसतेस

 - धनंजय चौधरी

कवितेनेच डोळे पूस

--हा घे रुमाल माझ्या
काळजाचा
कुठ गेला ? हरवला की काय ?

स्साला
आत्ताच तर इथं होता
हवं तेंव्हाच नेमका सापडत नाही

जाऊ दे
त्याच्या ऐवजी हा कागदच घे आता
या कवितेनच डोळे पूस

आणि नाक शिंकर .

कवी - अरुण कोलटकर 

आई, आई ये ना जरा बाबा कडे बघ

आई, आई ये ना जरा बाबा कडे बघ
बाबाच्या डोळ्यांमधे पावसाचे ढग !

बाबा असा बघायला दिसे ना गं बरा
अळिमिळी  गुपचिळी पडलेला वारा !
हले नाही डूले नाही जसा काही फोटो
आवाजही त्याला माझा लांबूनच येतो !
उभा तर उभा आणि बसे तर बसे
हसे तेव्हा अजुनच कसनुसा दिसे !
विचारले - "बाबा काय पाहतोस सांग ?!"
बघे म्हणे- "आभाळाचा लागतो का थांग
काय सांगू पोरी तुला कळणार नाही
आभाळ न आले हाती; जमीनही नाही!
चहूकडे कोंडलेल्या जगण्याच्या दिशा
हाती नाही काम गाडा चालायचा कसा ?
घोडा झालो तरी काही शिकलोच नाही
विकायाच्या जगामधे टिकलोच नाही !"

आणि मग उठोनिया कुशीमधे मागे घेतो
ओले डोळे पुसोनिया ओली पापी घेतो
घाबरतो जीव; बाबा असे काय बोले ?
चित्रातले रंग त्याच्या जसे ओले ओले
चेहऱ्याचा रंग त्याच्या सांग कोणी नेला ?
हसणारा बाबा कुणी पळवून नेला?

आई, आई ये ना जरा बाबा कडे बघ
बाबाच्या डोळ्यांमधे पावसाचे ढग !!!

कवी - संदीप खरे

संगतीने तुझ्या

संगतीने तुझ्या मी जेव्हा
घनदाट वनातून चालले,
वाटले रानातले सारे
काटेही सुगंधी झाले  ।।

केव्हा ,कशा जखमा
झाल्या होत्या कळेना
पानांच्या हिरव्या मखमालीने,
केव्हा दिला गारवा आठवेना  ।।

भावना झाल्या अनावर अन
सुखाचे कोंब फुटले,
डोळ्यात दाटलेले अश्रू तू,
नकळत ओठांनी टिपले ।।

होता स्पर्श तुझा उठली
अंगावरी शिरशिरी,
आकाशातून मग वरूनराजही,
प्रेमतुषारांचा अखंड वर्षाव करी  ।।

कवयित्री - कावेरी डफळ

संस्कृती हरवली की मजा येते

संस्कृती हरवली की मजा येते

म्हणजे तिला खोदकाम करून

शोधाता येतं,

शतकानुशतकं खेळता येतो

संस्कृती शोधण्याचा खेळ.

सापडलेल्या संस्कृतीचे वर्णन वाचताना,

चित्र पाहताना,

अजून काही शतकांची होते शतपावली.

आम्ही पुरतो मातीत

गरज म्हणून बिया

आणि छंद म्हणून संस्कृती.

आम्हाला आवडतं

पुन्हा पुन्हा आदिम व्हायला.

कवी - दासू वैद्य

आई अशीही

रोजच्या कामांमध्ये आई
सतत व्यस्त असते
मूल डोळ्यासमोर असलं की
तीही निर्धास्त असते

कामांचा ओघात  होतं
तिचंही थोडं दुर्लक्ष
लबाड मुलंही हळूच
काढतात पळ ठेवून लक्ष

मूल सापडत नाही तोपर्यंत
ती शोध शोध शोधते ,आणि
काळजाचा तुकडा सापडला की
त्याला बदड बदड बदडते

धडधडणाऱ्या हृदयाशी त्याला
घट्ट कवटाळून घेते, पाठीवरच्या
वळांना हळुवार कुरवाळते...
त्याच्या नकळत पाणावलेले
डोळे आपल्या हातांनी पुसते...
आई अशीही असते...

कवयित्री - कावेरी डफळ

गरिबीचे चटके

तुम्हा आम्हाला सांगून कळेल का ....
गरिबीचे चटके बसने म्हणजे काय असतं ....

भर उन्हात दिवसभर तळपणं काय असतं....
अन,तळपूण तळपूण करपणं काय असतं....

कोरोनामुळे सगळे जग जणू थांबले आहे....
लोक मनाने लांब होतेच आता तनानेही लांब झाले आहे....

गेली कित्येक दिवस हाताला काम नाही....
पोटाची खळगी भरायला खिशातही दाम नाही....

भुकेल्या पोटाने आशेने पाहणाऱ्या नजरा....
देतो आहे  दिलासा चेहरा ठेऊन हसरा....

घरात उरला नाही दाणा अन घरही आता उरले नाही....
रस्त्यावर फिरणाऱ्या जनावरांसारखी आमची गत झाली....

कुठं जावं-काय खावं नाही कशाचं ठाव ठिकाणा....
स्वगृही परतायला साधी वाहनेही मिळेना....

चटके बसून बसून आता पायही बधिर झाले....
घरी जाण्याच्या आधिच आता प्राणही कंठाशी आले....

उधळून गेल्या पुष्पपाकळ्या टोचती फक्त काटे....
येतील का रे परमेश्वरा पुन्हा ते क्षण सुखाचे.....

कवयित्री - कावेरी डफळ

परिक्रमा

आपल्या जीवनाची वाटचाल
चालूच असली पाहिजे
रडत रडत न जगता
लढत लढत जगले पाहिजे

पाऊल पुढे टाकताना
दुसऱ्याकडे पाहू नका
जरी आकाशापर्यंत पोहचलास
तरी पक्षांना तुच्छ लेखू नका

वर चढता चढता कधी
देवाला विसरू नका
जरी विसरलास तरी उतरताना
मात्र त्याच्याकडे धावू नका

अरे वेड्या माणसा, तू
कितीही दूर पळालास तरी
जे संचित ते तुला भोगावेच लागणार
जीवनाची ही परिक्रमा पूर्ण
करावीच लागणार

कवयित्री - कावेरी डफळ

अशी एक तरी मैत्रीण असावी

एक तरी अशी मैत्रीण असावी,
आपल्याला आपलं म्हणणारी....
आपण न पाहता पुढे गेलो तरी,
मागून प्रेमाने आवाज देणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....


आपल्याला हसवणारी ,वेळप्रसंगी
आपल्यासाठी हसणारी....
न सांगताही सगळं समजून,
डोळ्यातील अश्रू पुसणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

स्वतःच्या घासातला घास,
आठवणीने काढून ठेवणारी....
आपल्या वेड्या मैत्रिणीची,
 प्रेमाने समजूत काढणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

यशाच्या शिखरावर पोहचल्यावर,
अभिमानाने पाठ थोपटणारी.....
वाकडं पाऊल पडताना मुस्काटात,
मारायला ही पुढे-मागे न पाहणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

आपण सोबत नसताना नुसत्या,
आठवणीनं व्याकुळ होणारी.....
माणसांच्या घोळक्यात आपल्याला,
सगळीकडे सैरभैर शोधणारी.....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

खरंच अशी एकतरी मैत्रिण असावी,
आपल्याला जीवा-भावाची वाटणारी.....
सुखात साथ देणारी आणि ,
दुःखात हातात हात देणारी......
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

कवयित्री - कावेरी डफळ

माझी माय

घेऊनी जन्म तुझ्या उदरी
झाले खरंच धन्य मी
दिलास हा जन्म मजला
अनंत जन्मी ऋणी राहीन मी

जन्मा आले म्हणूनच
पाहू शकले हे विश्व मी
अनुभव शकले तुझी माया,
ममता,प्रेम आणि थोडा रागही

माय आठवते आहे मला
तुझी प्रीती तुझी धडपडही
आणि मजसाठी केलेला
तुझ्या स्वप्नांचा त्यागही

धन्य धन्य तू माय
धन्य धन्य तुझी माया
मला जन्मास घालुनी
दिली ही सुवर्ण काया

तुझ्या उदरी जन्म घेण्याची
आस सदा राहावी
शतजन्मी माय म्हणून
तूच मजला लाभावी
तूच मजल लाभावी...

कवयित्री-कावेरी डफळ

ती

सर्वांग सुंदर किमया
आहे निसर्गाची ती...
जितकी नाजूक-कोमल
तितकीच कठोर आहे ती...

जन्म घेतल्या पासून ऐकत असते
अखंड सूचनांचा पाढा ती.....
असे वागावे-तसे वागावे,
सर्वांचे पटवून घेते ती.....

शिक्षण घेत असताना हळूच
पंखांना बळ देते ती...
बुद्धीची चुणूक दाखवून,
उंच भरारी घेऊ इच्छिते ती....

आसमंतात मुक्त विहार,
करण्याचे स्वप्न पाहते ती....
नकळत अनोळखी लोकांत जाऊन,
इतरांची स्वप्न पूर्ण करते ती....

सहचारिणी झाल्यावर आपली स्वप्ने
जोडीदाराच्या डोळ्यात पाहते ती....
आपल्याला जे जमले नाही,
मुलांच्या रूपाने पूर्ण करते ती....

ना कसली तक्रार कधी,
ना खंत कधी करते ती....
स्वतःला दिवसरात्र खपवून,
संसाररूपी नौका पार लावते ती....
संसाररूपी नौका पार लावते ती....

कवयित्री - कावेरी डफळ

सुंदर आयुष्य

आयुष्य किती सुंदर असतं
मानलं , तरच सुख असतं
नाहितर सगळंच दुःख असतं
खरंच आयुष्य किती सुंदर असतं
   
घडणाऱ्या प्रत्येक घटनेबरोबर, 
आयुष्य हेलकावे घेत असतं   
कधी अपयश तर कधी यशाच्या
शिखरावर नेऊन  ठेवत असतं
खरंच आयुष्य किती सुंदर असतं

सगळ्यांनाच मनाप्रमाणे
वागण्याची  इथे मुभा असते
चुकलं तर पुन्हा सावरण्याची
संधीही दिलेली असते
खरंच आयुष्य किती सुंदर असते

आयुष्यात जसं कर्म असणार आहे
तसंच फळही मिळणार आहे,
आज जसं पेरणार आहे ,
उद्या तसंच उगवणार आहे
खरंच आयुष्य किती सुंदर आहे


माणसाला आयुष्य मिळालं पण
त्याच महत्त्व नाही कधी कळलं
आयुष्य संपताना समजलं
किती पटकन आयुष्य सरलं
आता सुंदर म्हणायला आयुष्य कुठं उरलं

कवयित्री - कावेरी डफळ

इंसान - इंसान

जो जितें है खुद के लिए
उसे जिना नही कहते
जो मरते है खुद के लिए
असे मरणा नही कहते   ||

खुद के स्वार्थ के लिए
किसीं मासुम को निशाना
बनाकर मार डालते है उसे
इंसान नाही जानवर कहते है  ||

जितनेवाला सिकंदर होता है
हारानेवाला तो बलंदार होता है
लेकीन कोशीश कारनेपर, हारनेवाला भी
एक दिन सिकंदर कहलाता है  ||

दुसरों का दुःख पिता है जो
औरों का दर्द सहकर
जो खुद को धन्य मानता हो उसे
इंसान नही भगवान कहते है ||

कवयित्री - कावेरी डफळ

फरक

पुरुष रडला तर सगळे जाग हेलावते,
स्त्री रडली की काजल वाहून जाते.
अश्रू एकच पण किंमत एकच नसते

पुरुष बोलला की मनमोकळा असतो
स्त्री बोलली की ती काजाग असते
नाहीतर तिची वायफळ बडबड ठरते

पुरुष मेला की घर उजाड होतं,
स्त्री मेली की सवत जागा घेते.
मृत्यू एकच पण त्यातही स्वार्थ असतो.
स्त्रीच्या मरणाला काहीच का अर्थ नसतो

मानव हा मानवच असतो
त्यात फरक तो काय असतो?

कवयित्री - कावेरी डफळ

खंत

पहाटेच्या धुक्याप्रमाणे
माझं प्रेम विरून गेलं

माणसाचे जसे दिवस फिरतात
तसं ते पण फिरून गेलं

पूर्ण होता होता एक,
सुंदर स्वप्न भंगून गेल,

जिंकूनही आज का बरं,
आपण हरून गेलो,

मृत्यू येण्या आधीच
जिवंतपणी मरून गेलो.....

 कवयित्री- कावेरी डफळ