एकदा काय झाले, गोदावरी नदीच्या काठी असलेल्या दाट जंगलात एक मोठ्ठं जादुई आंब्याचे झाड होतं. त्या झाडाला अतिशय गोड आणि रसाळ आंबे लागत असत. झाडाची एकच अट होती: "एकावेळी फक्त एक आंबा तोडा. लालची लोकांना काहीच मिळणार नाही!"
त्या जंगलात मिंकी नावाचा खट्याळ माकड राहत होता. एके दिवशी त्याला झाड दिसलं. मिंकीला खूप भूक लागली होती, पण त्याचा खोडकरपणा काही केल्या कमी होत नव्हता. "एक आंबा कशाला? मी खूप आंबे तोडतो!" असं त्याने ठरवलं.
रात्री झाड शांत असताना मिंकी झाडावर चढला. त्याने एक आंबा तोडला आणि खाल्ला. आंबा इतका गोड होता की तो आणखी आंबे तोडू लागला. बघता बघता त्याच्या आजूबाजूला आंब्यांचा ढीग जमला. पण जसेच त्याने अजून एक आंबा तोडण्यासाठी हात पुढे केला, झाड जोराने हलले, आणि त्याच्या फांद्यांनी मिंकीला घट्ट धरलं!
गोंधळून गेलेल्या मिंकीने रडायला सुरुवात केली, "अरे बापरे! मी पुढे कधीच लालच करणार नाही, हे खरं!" पण झाड शांतच राहिलं.
सकाळी जंगलातील इतर प्राणी झाडाखाली जमा झाले आणि मिंकीच्या फजितीवर हसू लागले. एका शहाण्या पोपटाने मिंकीला सल्ला दिला, "मिंकी, झाडाची माफी माग आणि त्याच्या नियमांचं पालन करण्याचं वचन दे."
मिंकीने मान डोलावली आणि म्हटलं, "ओ जादुई झाडा, मला माझ्या लालचासाठी माफ कर. पुढे मी फक्त हवं तेवढंच घेईन."
झाडाने त्याला सोडून दिलं, आणि मिंकीने इतर प्राण्यांसोबत आंबे वाटले. त्या दिवसापासून, मिंकीने झाडाच्या नियमांचं पालन केलं आणि सर्वांशी आपलं अन्न शेअर केलं!
तात्पर्य (Moral of the Story): लोभामुळे संकट येते, पण वाटल्याने आनंद मिळतो!
No comments:
Post a Comment