एकदा काय झाले, एका गावी बंडू नावाचा खट्याळ मुलगा राहत होता. बंडूला धावायला, उड्या मारायला आणि सगळीकडे गडबड करायला खूप आवडायचं. पण त्याचा एक प्रॉब्लेम होता – त्याच्या चप्पला नेहमी हरवायच्या!
एके दिवशी त्याच्या आईने नवीन चप्पल आणून दिल्या. “बंडू, या चप्पला हरवू देऊ नकोस हं,” असं तिने सांगितलं. बंडूनेही वचन दिलं की तो चप्पल जपून ठेवेल.
दुसऱ्याच दिवशी, बंडू मैदानावर खेळायला गेला. तो खेळताना इतका गुंग झाला की चप्पल कुठे काढून ठेवली हे विसरून गेला. घरी परतल्यावर आईने विचारलं, “बंडू, चप्पल कुठे आहे?”
बंडू बिचारा गोंधळून म्हणाला, “आई, चप्पल... त्याही खेळायला गेल्यात वाटतं!”
आईने डोक्याला हात लावला आणि म्हणाली, “उद्या जरा त्या चप्पलांना शोधायला जा!”
दुसऱ्या दिवशी बंडू चप्पल शोधायला मैदानावर गेला. तिथे चप्पल त्याच्यावरच ओरडायला लागल्या, “आम्हाला इथं पडलं ठेवलंस आणि स्वतः मोकळं झालास का?”
बंडू घाबरून म्हणाला, “सॉरी, सॉरी! आता तुम्हाला परत हरवू देणार नाही!” चप्पलही खळखळून हसल्या आणि म्हणाल्या, “ठीक आहे, पण पुढच्या वेळेस आम्हाला असं एकटं सोडू नकोस!”
तात्पर्य (Moral of the Story):
आपल्या वस्तूंची काळजी घ्या, नाहीतर त्या बोलायला लागतील!
No comments:
Post a Comment