बुलाती है मगर जाने का नहीं

बुलाती है मगर जाने का नहीं
ये दुनिया है इधर जाने का नहीं

मेरे बेटे किसी से इश्क़ कर
मगर हद से गुज़र जाने का नहीं

ज़मीं भी सर पे रखनी हो तो रखो
चले हो तो ठहर जाने का नहीं

सितारे नोच कर ले जाऊंगा
मैं खाली हाथ घर जाने का नहीं

वबा फैली हुई है हर तरफ
अभी माहौल मर जाने का नहीं

वो गर्दन नापता है नाप ले
मगर जालिम से डर जाने का नहीं

शायर - डॉ. राहत इंदौरी

आगगाडी व जमीन

नको ग! नको ग !!
आक्रंदे जमीन
पायाशी लोळत
विनवी नमून

धावसी मजेत
वेगात वरून
आणिक खाली मी
चालले चुरून !

छातीत पाडसी
कितीक खिंडारे
कितीक ढाळसी
वरून निखारे !

नको ग !नको ग!!
आक्रंदे जमीन
जाळीत जाऊ तू
बेभान होऊन !

ढगात धुराचा
फवारा सोडून
गर्जत गाडी ती
बोलली माजून -

दुर्बळ! अशीच
खुशाल ओरड
जगावे जगात
कशाला भेकड

पोलादी टाचा या
छातीत रोवून
अशीच चेंदत
धावेन !धावेन !

चला रे चक्रानो ,
फिरत गरारा
गर्जत पुकारा
आपुला दरारा !

शीळ अन कर्कश
गर्वात फुंकून
पोटात जळते
इंधन घालून

शिरली घाटात
अफाट वेगात
मैलाचे अंतर
घोटात गिळीत !

उद्दाम गाडीचे
ऐकून वचन
क्रोधात इकडे
थरारे जमीन

"दुर्बळ भेकड !
त्वेषाने पुकारी
घुमले पहाड
घुमल्या कपारी!

हवेत पेटला
सूडाचा घुमारा
कोसळे दरीत
पुलाचा डोलारा

उठला क्षणार्ध
भयाण आक्रोश
हादरे जंगल
कापले आकाश !

उलटी पालटी
होऊन गाडी ती
हजार शकले
पडली खालती!!

कविवर्य : कुसुमाग्रज (काव्यसंग्रह "विशाखा")

"आगगाडी व जमीन" हि कविता कुसुमाग्रज ह्यांच्या 'विशाखा' ह्या पुस्तकातून घेतली आहे. त्या पुस्तकाची लिंक सोबत देत आहे :

पाऊसधारा

घनात घुमला वारा अन
झरल्या झर झर धारा
निसर्ग फुलवी आनंदाने
हिरवा गर्द पिसारा......

गडगडणाऱ्या नभात
विद्युलताही चमकू लागली
इंद्रधनूचा गोफ लेऊनी
जलधारा ही झरू लागली.....

तुडुंब भरले नदी-नाले
दुथडी जाहल्या सरिता,
बळीराजाही सुखावला
वरूणराज बरसता.....

गंध भुईचा दरवळला
माळही सुखाने हिरवळला,
कृतार्थ होऊनि गगन करी स्नेहसरींचा मारा....
स्नेहसरींचा मारा....

कवयित्री - कावेरी डफळ

नववधू प्रिया मी बावरते

नववधू प्रिया मी बावरते
लाजते पुढे सरते, फिरते

कळे मला तू प्राण सखा जरी
कळे तूच आधार सुखा जरी
तूज वाचूनि संसार फुका जरी
मन जवळ यावया गांगरते

मला येथला लागला लळा
सासरी निघता दाटतो गळा
बाग बगीचा येथला मळा
सोडीता कसे मन चरचरते

जीव मनीचा मनी तळमळे
वाटे बंधन करुनि मोकळे
पळत निघावे तुजजवळ पळे
परि काय करु ? उरी धडधडते

आता तुच भय लाज हरी रे
धीर देऊनि ने नवरी रे
भरोत भरतील नेत्र जरी रे
कळ पळभर मात्र खरे घर ते

कवी  - भा. रा. तांबे

सोपं नसतं हो

सोपं नसतं हो
प्रतिभावंत स्त्रीवर प्रेम करणं !
कारण तिला पसंत नसते
"जी हुजुरी"
झुकत नसते ती कधी जोवर नात्यांमध्ये प्रेमाची भावना असत नाही
तुमच्या प्रत्येक हां ला हां आणि ना ला ना म्हणणे तिला मान्य नसतं
कारण ती शिकलेलीच नसते
नकली धाग्यात नाती गुंफणे!!
तिला ठाऊक नसते सोंगाढोंगाच्या
पाकात बुडवून
आपले म्हणणे मान्य
करवून घेणे!!
तिला तर ठाऊक असते बेधडक
खरे बोलत जाणे!!
फालतू चर्चेत पडणे,
तिच्या स्वभावात बसत नाही
मात्र तिला ठाऊक असते
तर्कशुध्दपणे आपला विचार कसा मांडायचा ते
ती वेळोवेळी दागदागिने, कपडेलत्ते
यांची मागणी नाही करत
ती तर सावरत असते स्वतःला आपल्या आत्मविश्वासाने
सजवत असते आपले व्यक्तिमत्व ती
निरागस स्मितहास्याने
तुमच्या चूकांविषयी ती तुम्हांला
अवश्य बोलणार!!
पण अडचणीच्या काळात तुम्हाला सांभाळून पण घेणार
तिला तिची गृहकर्तव्ये नक्की माहित आहेत
तसेच आपल्या स्वप्नांना पूर्ण करणेदेखील माहित असत!!
कुठल्याही निरर्थक गोष्टींना मानणे तिला जमत नाही
पौरुषापुढे ती नतमस्तक नाही होत,
झुकते जरुर
पण ते तुमच्या निःस्वार्थ प्रेमापुढे
आणि या प्रेमासाठी आपलं सर्वस्व
उधळून देऊ शकते!!
धैर्य असेल निभावण्याचे तर आणि तेव्हाच
अशा स्त्रीवर प्रेम करावे!!
कारण कोसळत असते आतून ती दगाफटका नि कपटाने,
आणि पुरुषी अहंकाराने,
जी पुन्हा जोडली जाऊ शकत नाही
कुठल्याही प्रेमाखातर....!

कवयित्री : डोमिनैर (पोलंडच्या प्रसिध्द कवयित्री)
मराठी अनुवाद : भरत यादव

एकांताच्या पारावर

आज उदास उदास दूर पांगल्या साउल्या
एकांताच्या पारावर हिरमुसल्या डहाळ्या

काही केल्या करमनां, कसा जीवच लागंना
बोलघेवडी साळुंकी, कसा शब्द ही बोलंना
असा रुतला पुढ्यात भाव मुका जीवघेणा

चांदण्याची ही रात, रात जळे सुनी सुनी
निळ्या आसमानी तळ्यांत लाख रूसल्या ग गवळणी
दूर लांबल्या वाटेला रूखी रूखी टेहाळणी
दूर गेले घरधनी बाई, दूर गेले धनी

कवी - ना. धों.महानोर - (कवितासंग्रह : "पक्ष्यांचे लक्ष थवे" )

आज इस शहर में

आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये
जो मिलकर हर प्रभात हर खबर दिया करते थे
कहाँ खो गये वो जो हर वक्त साथ दिया करते थे
कभी ये शहर भी छोटा सा मकान लगता था
आज एक मकान ही पूरा शहर लगता है
आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये

सोचता हूँ कभी कभी उस वक्त को छीन लो
जिस वक्त में थे सभी साथ अपने
पर वक्त के सम्राट के हाथ में भी नहीं
कि खोये पल वापिस कर दें
ख्वाब में ही सही वो पल अब भी मै जी लेता हूँ
आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये

आज ढूंढता हूँ उन्हीं गलियों में
जहाँ कभी हर वक़्त गुजारा करते थे
आज ये शहर ही किसी और का हो गया
क्योंकि ये दौर किसी और का हो गया
जिसमें कभी अपने यार हुआ करते थे
आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये

कवी - भवानी प्रसाद लोधी

प्रतिबिंब

वाईट मार्गाने तू खूप पैसे कामावशील
अगदी लक्ष्मी लोळण घेईल तुझ्या दाराशी
एकवेळ पैशाने तू श्रीमंत होशीलही
पण नैतिकतेने मात्र भिकारीच राहशील

आरशासमोर उभा राहून एकदा
स्वतः च्या प्रतिबिंबाकडे जरा बघ
आई-वडील,बायको यांच्यापेक्षाही
प्रतिबिंबाचंच मत जास्त महत्वाचं असतं

तोच तुमचा शिक्षक आणि
तोच तुमचा खरा परीक्षक
आयुष्यभराच्या चांगल्या-वाईट
कामांचा शेवटपर्यंतचा साक्षीदारही

काही लोक तुमच्याविषयी म्हणतील
"हा तर लई मोठा माणूस", पण
प्रतिबिंबाच्या नजरेस नजर देता येत नसेल
तर तो विचारेल, "धनाने की मनाने?"

जगाला मूर्ख बनवून तुला
पुरस्कारही मिळवता येतील पण
प्रतिबिंबलाच फसवशील तर फक्त
अश्रू आणि वेदनाच वाट्याला येतील......

कवयित्री - कावेरी डफळ

आईपण

जीवनाच्या प्रत्येक वळणावर

आयुष्य नवे वळण घेत असते,

बाईला आईपण मिळते तेव्हा एका

नव्या प्रवासाची सुरवात होत असते.....



मातृत्वाची चाहूल लागताच ती

स्वतः सही विसरू लागते,

पोटातील चिमुकल्या सोबत तीही

आता नव्याने वाढू लागते.....



स्वतःच्या आवडीपेक्षा आता

बाळाच्या पोषणावर तीच लक्ष असतं

गर्भसंस्कार करण्यात तिने स्वतःला

पूर्णपणे गुरफटून घेतलेलं असतं.......



बाळाने मारलेल्या चिमुकल्या पाऊलानेही

तिला आकाशही ठेंगण वाटू लागतं.

बाळासाठी काय काय करायचं यातच

तिचं मन आता रमू लागतं......



प्रसूती वेदनेतही मातृत्वाचा ओलावा असतो

बाळाचा पहिला स्वर ऐकण्याचा आनंद

स्वर्गसुखाहूनही सुंदर असतो.....

स्वर्गसुखाहूनही सुंदर असतो.....

कवयित्री - कावेरी डफळ