त्या बेभान क्षणी

त्या बेभान क्षणी

मन माझे हेलावले

पाहता उधाण लाटांचे

नयन माझे स्थिरावले

चित्कार ऐकता लाटांचा

धडधडू लागले काळीजही

वादळाला सोबत द्याया

कोसळू लागला वरुणराजही

नाव आता हेलकाऊन

दोन बाजू झुकू लागली

वल्हवून सारखे हातातून

काठीही खाली पडू लागली

लहान माझी नाव होती

तिलाही आता तग धरवेना

किनारा जवळ असुनही

पैलतीरी जाता येईना

लाटांची एक धडक बसता

नावेला जलसमाधी  झाली

नाकातोंडात पाणी जाता

मृत्युशय्या दिसू लागली

धीर न खचता धैर्याने

मी पोहू लागले

त्या दर्याला मागे सोडून

किनारी जाऊ लागले

पोहचता किनारी माझ्या

जीवात जीव आला

जवळून भयानक वाटणारा

सागर मनाला मोहऊन गेला

कवयित्री - कावेरी डफळ

एकुलते एक झाड

आड रानाच्या त्या माळावरती,

एकुलते एक ते झाड होते,

वाऱ्यासवे डुलत होते,

हिरवळीसंगे बोलत होते

फांदो फांदी बहरत होते,

पानो पानी सळसळत होते,

डौलदार ते सुंदर तरू,

दिमाखात डोलत होते

ऋतू सारे बदलत गेले,

तसे झाड मोहरू लागले,

फुला फळांनी झाड आता,

आनंदाने झुलू लागले

दिवसामागून दिवस सरले,

उदासीचे मेघ दाटून आले,

डोळ्यातून अश्रू झरावे तसे,

पानंपान गळू लागले

(Pic Credit: Mahesh Mule)

शांत झाला वाराही,

अदृश्य झाली हिरवळही, 

उजाड माळरानावर आता,

विद्रूप दिसू लागले झाडही

दुःखाच्या हिंदोळ्यावर बसले तरी,

ताठ मानेने ते उभे होते,

रवितेजाची आग सोसत ,

सुकाळाची वाट ते पाहत होते

ठाऊक होते त्यालाही,

काळ असाच थांबत नाही,

दुःख सोसल्यावर मात्र,

सुख आल्याशिवाय राहत नाही

कवयित्री - कावेरी डफळ

घराचे घरपण

घरं दिसायला असतात

घरांसारखी

पण असतात

माणसांच्या तऱ्हांसारखी

काही घरांना असतात

माणसांचे चेहरे 

तर काही असतात

खोटे तर काही खरे

काही घरांना असतात

संस्कार रेषांचे उंबरठे

तर काहींना आपलेपणाचे 

खोटे मुखवटे

काही घरं असतात 

दाटीवाटीची

काही मोकळी 

तर काही आतल्या गाठीची 

काही घरं

कौलारू चंद्रमौळी  

तर काहींच्या छपरांना

चांदण्यांची जाळी 

काहींची सताड 

उघडी कवाडे

तर काही घरांना 

लोखंडी दारे

काही घरात खेळणारे 

मुक्त वारे  

तर काहींच्या 

वर सक्तीचे पहारे 

काही घरांना

असतात कान 

तर काहींच्या मनावर 

नको नको ते ताण

काही घरांची दारे 

असतात बंद तर 

काहींना असतात 

भलते सलते छंद

 

काही घरं चक्क

असतात फुटपाथवर 

तर काहींची आभाळे मात्र 

असतात फार दूरवर

 

घरांचे घरपण नसते

फक्त शेकडो माळ्यांमुळे

तर घराला घरपण येते

त्यातल्या मायेच्या माणसांमुळे 

कवयित्री - कावेरी डफळ