इतकी नाजुक

इतकी नाजुक इतकी अल्लड, फुलपाखाराहून हळवार,

चालू बघता नकळत होते वार्या वरती  अलगद स्वार, ...इतकी नाजुक ……. ||

भिजल्या देही गवाक्षतुनी चन्द्र किरण ते पड़ता चार,

लक्ख गोरटी रापून जाली रात्रीत एका सावळनार, ...इतकी नाजुक ……. ||

इतकी नाजुक... जरा निफेनी जोर देऊनी  लिहिता नाव,

गालीत आली दुसर्या दिवशी अंगा अंगावर हळवे घाव, ...इतकी नाजुक ……. ||

इतकी नाजुक, इतकी सुन्दर, दर्पण देखिल खुलावातो,

ती गेल्यावरती, तो क्षण भर प्रतिबिम्बाला धरु बघतो, ... इतकी नाजुक …….||

इतकी नाजुक की, जेव्हा ती पावसात जाऊ बघते,

भीती वाटते कारण जलात साखर क्षणात विरघळते, …इतकी नाजुक …….|| 

इतकी नाजुक की, आता तर स्मरणाचे भय वाटे,

नको रुताया फुलास असल्या माझ्या जीवनातील काटे ...इतकी नाजुक …….||

कवी - संदीप खरे