Monday, 28 December 2020

बाई माझी करंगळी मोडली

ऐन दुपारी यमुनातीरी
खोडी कुणी काढली
बाई माझी करंगळी मोडली

जळी वाकून मी घट भरताना
कुठून अचानक आला कान्हा
गुपचूप येऊन
पाठीमागून
माझी वेणी ओढली
बाई माझी करंगळी मोडली

समोर ठाके उभा आडवा
हातच धरला माझा उजवा
मीही चिडले
ईरेस पडले,
वनमाला तोडली
बाई माझी करंगळी मोडली

https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/bai-majhi-karangali-modali.html

कवी - ग. दि. माडगूळकर 





Saturday, 26 December 2020

भेसळ स्वप्नांची

झोपेत सालं कोण करतंय भेसळ स्वप्नांची
स्वप्नांमध्ये कोण मिसळतं कात्र्या
कुठूनही काहीही कापून टाकणाऱ्या
मिठी कापतात चुंबन कापतात आणि
कमरेखालचं आणि वरचं शरीर कापून ठेवतात

जिभेवर थर चढवतात
आधी पांढरे मग पिवळे मग काळे
सुतं काढतात प्रेमाची प चे पन्नास तुकडे
र तर आधीच अर्धा
म ला अंगावर घोंगडं टाकून बडवतात बडव बडव

एकही नंबर नसतो जो डायल करावा
एकही नाव नसतं पुकारायला
कित्ती कापूस पिकलाय कित्ती कानांत बोळे

झोपेत तहान लागते सारखी
झोपेत भूक लागते सारखी
झोपेत आवळतात मुठी घातल्या जातात लाथा
अधांतरात सगळं
सकाळी फक्त अगणित सुरकुत्या चादरीवर
चादर झटकली की त्या सगळ्या कपाळावर
येऊन बसतात आठ्या बनून

झोपेच्या गोळीने घट्ट आटून येतो काळ
गर्द होतात स्वप्नं
आता स्वप्नातही दिसत नाही प्रियकर
आता स्वप्नातही येत नाही कुणाचा फोन
भिंतींच्या आरपारचं दिसायचं स्वप्नात
सीमांच्या पल्याडचं दिसायचं

किती बारीक कातरते ही कात्री
कळत नाही की कातरलं ते स्वप्नच आहे
की झोपेचे आहेत हे आखीव कागद
की माझं अख्खं शरीरच आहेय हे
की
कातरून ठेवलीये कुणी पातळ रेष
वास्तव आणि स्वप्नातली

नासमझ
सारं

https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/bhesal-swapnanchi-by-kavita-mahajan.html

कवयित्री - कविता महाजन 





Friday, 25 December 2020

भरूनिया आले नभ

भरूनिया आले नभ

असे अवचित अवचित

रित्या मनाची माझ्या

ओंजळ गवसित...

साद घालीना कुणी

भय दाटता मनी

येई मग झंकारूनी

कडाडत सौदामिनी

दुःख जाणवेना आता

सुख बोलवेना काही

आली सर सर... सर

अन् झाला पाऊस सोबती..

https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/bharuniya-aale-nabh-by-komal.html

कवयित्री - कोमल बोरसे 





Tuesday, 22 December 2020

मास्क क्यों लगाया है

मास्क क्यों लगाया है,
चेहरा क्यों छुपाया है?
ऐ इंसान अब बता,
कयामत का दिन कौन लाया है!

कल तक तो बताता था
आसमाँ पर भी हुकूमत है तेरी
अब घर में घुसकर
पर्दा भी क्यों लगाया है?

परमाणु परीक्षण करने वाले
आज हाथ क्या आया है,
कितने गुनाह छुपाए तूने
कितने मास्क लगाए हैं,

कितना माहिर था तू
नकाब पहन प्रकृति से,
छेड़छाड़ कर छुप जाने में
तो आज दिखने वाला
मास्क क्यों लगाया है?
ऐ इंसान अब बता,
कयामत का दिन कौन लाया है!

जानती हूँ ये घुटन है ;
घुटन है घूँघट से बुरी,
क्योंकि अब पर्दा
सबने लगाया है
कहाँ था, कहाँ आ गया?
जीने के लिए
चेहरा तक छुपाया है।

आज नहीं निकलेगा बाहर?
आज नहीं करेगा इस
प्रकृति का हनन?
अब भी लालच में अंधा है,
या आज होश कुछ आया है?

मास्क क्यों लगाया है,
चेहरा क्यों छुपाया है?
ऐ इंसान अब बता,
कयामत का दिन कौन लाया है!

कितने ही जुर्म गिनाऊँ तेरे,
रौंधा है गला मेरा,
दिल भी अब भर आया है
ऐ इंसान अब बता,
कयामत का दिन कौन लाया है!


https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/mask-kyun-lagaya-hai-by-ritika.html

कवयित्री - रितिका 

मास्क on Amazon.in





Monday, 21 December 2020

ही कहाणी

ही कहाणी
तुझ्याच न्हाण्याची
तापलेल्या
अधीर पाण्याची

नाव घे
त्या तुझ्या दिवाण्याचे
काळजी घे
जरा उखाण्याची

राग नाही
तुझ्या नकाराचा
चीड आली
तुझ्या बहाण्याची

https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/hi-kahani-by-suresh-bhat.html

कवी – सुरेश भट 





Thursday, 17 December 2020

नाच रे मोरा

नाच रे मोरा, आंब्याच्या वनात
नाच रे मोरा नाच !

ढगांशी वारा झुंजला रे
काळा काळा कापूस पिंजला रे
आता तुझी पाळी,
वीज देते टाळी
फुलव पिसारा नाच ll १ ll

https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/naach-re-mora-by-ga-di-ma.html
(Pic Credit: Mahesh Mule)
झर झर धार झरली रे
झाडांची भिजली इरली रे
पावसात न्हाऊ,
काहीतरी गाऊ
करुन पुकारा नाच ll २ ll


थेंब थेंब तळयात नाचती रे
टपटप पानांत वाजती रे
पावसाच्या रेघांत,
खेळ खेळू दोघांत
निळया सौंगड्या नाच ll ३ ll

पावसाची रिमझिम थांबली रे
तुझी माझी जोडी जमली रे
आभाळात छान छान
सात रंगी कमान
कमानीखाली त्या नाच ll ४ ll
https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/naach-re-mora-by-ga-di-ma.html

कवी - ग.दि.माडगूळकर





Tuesday, 15 December 2020

एक तुतारी द्या मज आणुनि

एक तुतारी द्या मज आणुनि
फुंकीन मी जी स्वप्राणाने
भेदुनि टाकीन सगळी गगनें
दीर्ध जिच्या त्या किंकाळीने
अशी तुतारी द्या मजला आणुनी

अवकाशाच्या ओसाडीतले
पडसाद मुके जे आजवरी
होतील ते वाचाल सत्वरी
फुंक मारीता जिला जबरी
कोण तुतारी ती मज देईल?

रुढी, जुलूम यांची भेसूर
संताने राक्षसी तुम्हाला
फाडूनी खाती ही हतवेला
जल्शाची का? पुसा मनाला!
तुतारीने ह्या सावध व्हा तर!

चमत्कार! ते पुराण तेथुनी
सुंदर, सोज्वळ गोड मोठे
अलिकडले ते सगळे खोटे
म्हणती धरुनी ढेरी पोटे
धिक्कार अशा मूर्खांलागुनी

जुने जाऊ द्या मरणालागुनी
जाळुनी किंवा पुरुनी टाका
सडत न एक्या ठायी ठाका
सावध!ऐका पुढल्या हाका
खांद्यास चला खांदा भिडवूनी

प्राप्तकाल हा विशाल भूधर
सुंदर लेणी तयात खोदा
निजनामे त्यावरती नोंदा
बसुनी का वाढविता मेदा?
विक्रम काही करा, चला तर!

धार धरलिया प्यार जीवावर
रडतील रडोत रांडापोरे
गतशतकांची पापे घोरे
क्षालायाला तुमची रुधिरे
पाहिजेत रे! स्त्रैण न व्हा तर!

धर्माचे माजवुनी अवडंबर
नीतीला आणिती अडथळे
विसरुनीया जे जातात खुळे
नीतीचे पद जेथे न ढळे
धर्म होतसे तेथेच स्थिर

हल्ला करण्या तर दंभावर तर बंडावर
शूरांनो! या त्वरा करा रे!
समतेचा ध्वज उंच धरा रे!
नीतीची द्वाही पसरा रे!
तुतारीच्या ह्या सुराबरोबर

नियमन मनुजासाठी, मानव
नसे नियमनासाठी, जाणा;
प्रगतीस जर ते हाणी टोणा
झुगारुनी दे देऊनी बाणा
मिरवा नीज ओजाचा अभिनव!

घातक भलत्या प्रतिबंधांवर
हल्ला नेण्या करा त्वरा रे!
उन्नतीचा ध्वज उंच धरा रे!
वीरांनो! तर पुढे सरा रे
आवेशाने गर्जत हर-हर!

पूर्वीपासूनी अजुनी सुरासुर
तुंबळ संग्रामाला करिती
संप्रति दानव फार माजती
देवावर झेंडा मिरवीती!
देवांच्या मदतीस चला तर!

https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/ek-tutari-dya-maj-by-keshavsut.html

कवी - केशवसुत  





Thursday, 10 December 2020

पाऊस आठवणींचा

पाऊस येता दाटून येतो,

मेघ आठवणींचा.

कधी धूसर, कधी कोंदट,

कधी ओल्याचिंब आठवणींचा.


कधी रेनकोट, कधी छत्री,

कधी वळचणीतील आठवणींचा.


कधी कागदी होड्या, कधी डबक्यातील उड्या,

कधी कापड्यांवरील चिपल्यांचा.


कधी मित्रांबरोबर पार्टी, कधी उनाड मस्ती,

कधी तिच्याबरोबरीने भिजलेल्या कातरवेळीचा.


कधी बायकोबरोबर भिजत टपरीवर, तर कधी घरातच,

खाल्लेल्या कांदा भजी अन वाफाळलेल्या चहाच्या.


कधी गॅलरीत पडणार टपटप पाणी अन रेडिओवरील मंजुळ गाणी,

तर कधी म्हाताऱ्या बायकोला तरुणपणातील आठवणी सांगून मारलेल्या कोपरखळीच्या
https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/pavus-aathwanincha-by-vaibhav.html

कवी - वैभव डांगरे  





Tuesday, 1 December 2020

दीपोत्सव

दीपोत्सव का त्यौहार मनाएँ,
आओ इस बार हम कुछ नया आजमाएँ।

दीपों से सीखें, उजाला करना।
दीपों से सीखें, आओ तम को हरना।

अपने अंदर छिपा अंधकार मिटाएँ।
दीपोत्सव का त्यौहार मनाएँ।

इस त्यौहार पर वादा यह करना,
जलना है तो सिर्फ दीपक सा जलना।

दीपों से सीखें, सबको राह दिखाना।
दीपों से सीखें, अपने अवगुणों को जलाना।

आओ भारत को रोशन बनायें।
दीपोत्सव का त्यौहार मनाएँ।

धुँए को भी काजल बना लो,
नजर न लगे, माथे पर लगा दो।

अनुपयोगी को उपयोगी बना लें,
स्नेह से सभी को गले लगा लें।

अखण्ड भारत को विकसित बनाएं,
दीपोत्सव का त्यौहार मनाएँ।

https://dc.kavyasaanj.com/2020/12/dipotsav-by-palash-taamrkar.html

कवी — पलाश ताम्रकार 





Tuesday, 24 November 2020

कोणीतरी रडतंय

कोणीतरी रडतंय

कोणीतरी रडतंय मगापासून

कोणीतरी रडत होतं

रात्रभर

कोणीतरी रडत बसलंय

युगानुयुग

तूच का गं

पण तू का रडते आहेस अशी

अविरत

रडायला काय झालं तुला

कोण म्हणालं का काही

कुणी मारलं का तुला

कुठं दुखतयं तुला

खुपतयं का कुठं काही

तू का रडते आहेस

एकटीच

इथं या अरण्यात बसून

की तूच हे अरण्य आहेस

रडणारं

https://dc.kavyasaanj.com/2020/11/konitari%20radatay-arun-kolhatkar.html

कवी - अरुण कोलटकर 



"कोणीतरी रडतंय" हि कविता अरुण कोलटकर ह्यांच्या 'भिजकी वही' ह्या पुस्तकातून घेतली आहे. त्या पुस्तकाची लिंक सोबत देत आहे :



Monday, 2 November 2020

घर असावे घरासारखे

घर असावे घरासारखे
नकोत नुसत्या भिंती
इथे असावा प्रेम-जिव्हाळा
नकोत नुसती नाती

त्या शब्दांना अर्थ असावा
नकोच नुसती वाणी
सूर जुळावे परस्परांचे
नकोत नुसती गाणी

त्या अर्थाला अर्थ असावा
नकोत नुसती नाणी
अश्रूतुनही प्रीत झरावी
नकोच नुसते पाणी

या घरट्यातुन पिल्लू उडावे
दिव्य घेऊनि शक्ती
आकांक्षांचे पंख असावे
उंबरठ्यावर भक्ती


https://dc.kavyasaanj.com/2020/11/ghar-asawe-gharasarkhe-kavita.html

कवयित्री - विमल लिमये





Monday, 5 October 2020

नको ते त्यांचे नाते

नको मला आपले आता , नको ते त्यांचे नाते ।

दगडांच्या देवता साऱ्या , काळीज नसे त्याते ।।

कुसुमसे काळीज माझे , वाहणे व्यर्थ येथे ।

दगडीच भाव तो त्यांचा , आला कळून माते ।।

ही गर्दी रे गारद्यांची , येथे न कोणी साव ।

मूर्ती अनेक रंगी या , पोटात एक भाव ।।

त्या डोळ्यात जरी दिसला , स्नेहाळ स्वप्न रंग ।

हे उपवन कागदाचे , खोटेच गंध तरंग ।।

इथला वसंत नकली , ही कोकीळ कुठे गाते? ।

कावळे उसन्या स्वरांचे , मी ओळखून त्याते ।।

महापूर मृगजळाचा , भावेल का कोणाते? ।

नको मला असले आता , नको ते त्यांचे नाते ।।

https://dc.kavyasaanj.com/2020/10/nako-tey-tyanche-naate-by-nipanikar.html

कवी - श्री. रामकृष्ण निपाणीकर





Friday, 2 October 2020

ढगाळ वातावरण

ढगाळ वातावरण माझे
मन ढवळत आहे
तू येत असल्याची 
चाहूल  देत आहे

थंडगार वारा हा
अंगाला झोमतो
अन् तुझी आठवण
मोहून टाकतो

आठवणींच काय ग
अस्सच चालायच
एक आली की बाकींनी
न बोलावता यायच्

आज किती दिवस झाले
तू न भेटल्याचे
तरीसुधा मनाचे माझे
‘मन’ नाही विसरण्याचे

मृुग- नक्षत्राचा पाउस 
सरी-सरीने होतो भास 
का कुणास ठाऊक
तुझाच हा आभास

तू मागे वळून न पाहता 
त्या दिवशी अशी गेली
ढगांच्या गडगडटाने मला
आज ‘आठवण’ करून दिली

आज वाहन ‘हत्ती’
आणि हत्तिसारखाच पाउस
तूच माझ्या चित्ती
हे मात्रा फक्त मलाच ठाऊक 

क्षुल्लक होते कारण
क्षुल्लक भांडनसाठी
क्षुल्लक नाही मी, सजनी
अन् तू माझ्यासाठी

पावसाच्या थेंबात माझे
अश्रू विरघळले 
तुझ्या आठवणीत माझे
मन चिंब झाले

डोळे आले भरून 
पाउस पडतो वरुन
ढगाना ही दु:ख असेल (?)
अगदी माझ्यासारखेच असेल

गेल्या वर्षीच्या पावसात 
भिजलो होतो तू अन् मी
अन् यंदाच्या पावसात
आपल्या “आठवणी” अन् मी

आठवणी एक-एक संपल्यानंतर
थांबला बाहेर पाउस
येशील ना ग परतून (?)
दमलो मी वाट पाहून !!!
https://dc.kavyasaanj.com/2020/10/dhagal-vatavaran-majhe-man-kavita.html

कवी - धनंजय चौधरी





Tuesday, 29 September 2020

मै लड़की हूं , मै नारी हूं...

मै लड़की हूं , मै नारी हूं,
मै लड़की हूं , मै नारी हूं,

हालातों से पग पग लड़ती,
पर मत समझो बेचारी हूं।

नज़रों से ही, एक्सरे सा स्कैन होती हूं,
आते जाते फब्तियों को भी सुनती हूं।

फिर भी सब कुछ अनदेखा अनसुना मै करती हूं।
पढ़ाई बंद होगी, ना बढ़ पाऊंगी आगे, बस इसी बात से ही डरती हूं।

मैं लड़की हूं, मैं नारी हूं।

कभी पहनावा ठीक नहीं, कभी चाल चलन खराब मेरा,
चरित्र पर मेरे उंगली उठती है,

गर पलट कर कुछ भी कहती हूं।
ऐसे सब आरोपों का मै निशाना बनती हूं।

मैं लड़की हूं, मैं नारी हूं।

निर्भया, आसिफा सरीखी हर लड़की की मै चीख - पुकार हूं।
इसीलिए शायद हर मां बाप पर होती अब मै भारी हूं।

तभी कोख़ में ही जाती मारी हूं,
पर इन सब से कब मै हारी हूं ।

मै लड़की हूं, मै नारी हूं।

घर में रहूं गर, तो सवाल, मै क्या करती हूं?
बाहर जाऊ और काम करूं ,
तो जवाब,क्या एहसान मै करती हूं।

जब तक चुप हूं, तब तक ही संस्कारी हूं।
अपने हक की बात करूं,तो कही जाती अहंकारी हूं।

मै लड़की हूं, मै नारी हूं।

पवित्र हो कर भी वैदेही सी,क्यों मै लांछन सहती हूं?
अहिल्या सी श्राप पा कर,पाषाण मै क्यों बनती हूं?

विश्वामित्र की तपस्या, क्यों मै ही भंग करती हूं?
क्या यही अंजाम मेरा,क्या इसी लिए मैं जन्मी हूं?

मै लड़की हूं , मै नारी हूं।

कविता,काव्य में मै ही कही जाती हूं,
हर ग़ज़ल, हर शायरी में मै इरशाद होती हूं?

विज्ञापन हो कोई ,तस्वीर में, मै ही क्यों छपती हूं?
इन सब का आकर्षण आखिर मै ही क्यों बनती हूं?

मै लड़की हूं, मै नारी हूं।

मै मां हूं, मै बेटी हूं, मै बहन हूं,
मित्र कहो या दोस्त, मानो तो संगी साथी हूं।

फिर भी ना जाने क्यों? सबको एक मौके सी मै दिखती हूं।

मै लड़की हूं, मै नारी हूं।

इन सब बातों से आगे बढ़कर, अब तो कभी खूब मै हंसती हूं।

पूछो तो क्यों हंसती हूं?

बस यही बचा था सुनने को, देश में बढ़ती बेकारी का मै कारण हूं।
क्योंकि, अपने पांव पर खड़े होने को नौकरी जो,करती हूं।

मै लड़की हूं , मै नारी हूं ।

हालातों से पग पग लड़ती , पर
मत समझो मै बेचारी हूं ।


https://dc.kavyasaanj.com/2020/09/mai-ladaki-hu-mai-naari-hu.html

कवयित्री - मंजू शर्मा 





Thursday, 17 September 2020

जिंदगी इक सफ़र है

जिंदगी इक सफ़र है नहीं और कुछ।
मौत के डर से डर है नहीं और कुछ।।

तेरी दौलत महल तेरा धोका है सब।
क़ब्र ही असली घर है नहीं और कुछ।।

प्यार से प्यार है प्यार ही बंदगी।
प्यार से बढ़के ज़र है नहीं और कुछ।।

नफ़रतों से हुआ कुछ न हासिल कभी।
ग़म इधर जो उधर है नहीं और कुछ।।

घटना घटती यहाँ जो वो छपती कहाँ।
सिर्फ झूठी ख़बर है नहीं और कुछ।।

बोलते सच जो थे क्यों वो ख़ामोश हैं।
ख़ौफ़ का ये असर है नहीं और कुछ।।

जो भी जाहिल को फ़ाज़िल कहेगा 'निज़ाम'।
अब उसी की कदर है नहीं और कुछ।।

https://dc.kavyasaanj.com/2020/09/jindagi-ek-safar-hai-gajal.html

कवी - निज़ाम फतेहपुरी





Friday, 11 September 2020

येरे येरे पावसा

येरे येरे पावसा,
तुला देतो पैसा
पैसा झाला खोटा,
पाऊस आला मोठा

ये ग ये ग सरी,
माझे मडके भरी
सर आली धाउन,
मडके गेले वाहुन!

https://dc.kavyasaanj.com/2020/09/ye-re-ye-re-pavasa-balgeet.html

कवयित्री - रचना खडीकर




Tuesday, 8 September 2020

मैं आगे बढ़ती जाती हूँ

चाहे मुझे इतिहास में निचला दर्जा दो
अपने कटु, विकृत झूठ के साथ,
भले ही कीचड़ में सान दो
फिर भी, धूल की तरह, मैं उठ जाऊँगी

मेरी जिंदादिली से परेशान हो तुम?
तुमको क्यों उदासी घेरे हुए है?
मैं चलती हूँ मानो खजाना मिला हो
मेरे कमरे के भीतर

चाँद और जैसे सूरज की तरह
ज्वार की निश्चितता के साथ,
आसमान छूती उमंगों की तरह
फिर भी मैं आगे बढ़ूँगी।

मुझे टूटा हुआ देखना चाहते थे?
झुके सिर और नीची निगाहों से
अंदर की रुलाई से कमजोर पड़े
आँसुओं की तरह झुके कंधे...

मेरा गर्व से आहत हो तुम
इतने दुखी क्यों होते हो...
क्योंकि मैं हँसती हूँ मानो मिली हो सोने की खान
पीछे घर के पिछवाड़े में खुदाई में
तुम अपशब्दों के तीर चला सकते हो मुझ पर
अपनी आँखों से कर सकते हो मेरे टुकड़े
अपनी नफरत से मार सकते हो मुझे
मगर फिर भी हवा की तरह मैं आगे बढ़ जाऊँगी!!

क्या मेरी यौनिकता से विचलित हो जाते हो तुम!
हैरान हो जाते हो इससे तुम
कि मैं नाचती हूँ मानो मुझे मिले हैं हीरे
मेरी जंघाओं के संधि स्थल पर।

इतिहास की शर्म की झोपड़ियों से निकल
बढ़ती जाती हूँ मैं
दर्द में उगे अतीत से उभरकर
बढ़ती जाती हूँ मैं

ठाठें मारता उत्ताल तरंगों वाला
काला समंदर हूँ मैं
हर ज्वार-भाटे के साथ उठता गिरता हुआ...
आतंक और डर की रातें को पीछे छोड़
बढ़ती जाती हूँ मैं!!
दूधिया उज्जवल प्रभात में
उठती जाती हूँ मैं!!

अपने पूर्वजों से मिले उपहार लेते हुए
मैं गुलामों की उम्मीद और सपना हूँ...
मैं आगे बढ़ती जाती हूँ !!
मैं आगे बढ़ती जाती हूँ !!
मैं आगे बढ़ती जाती हूँ !!
https://dc.kavyasaanj.com/2020/09/Maya-Angelou-Poem.html

कवयित्री - माया एंजेलो 
( हिंदी अनुवादक: सरिता शर्मा)





Saturday, 5 September 2020

शाळेतल्या पावसात

किती काळाचे आठव
भरून वाहतोय ऊर
नको वळून पहाया
खोलात उठते काहूर


संदर्भ जुने उरी जपता
अंग अंग येई शरारून
पोटोत ठेवून भूक अवघी
पक्षी सारे जाई भरारून


रिमझिम पाऊस पेरतो
सप्तरंग जणू आकाशात
गात्र गात्र िंचब आजही
शाळेतल्या पावसात


बेधुंत बेभान वादळासवे
पाऊस आज अमाप कोसळतो
शीणलेल्या बुरुजापरी मात्र
मी आतल्या आत ढासळतो


सतत सोबत करतो हा
जीर्ण शीर्ण जीवन प्रवासात
स्वत:स विसरून आलो मी
शाळेतल्या पावसात..

https://dc.kavyasaanj.com/2020/10/shaletlya-pavasat-by-kavi-pundalik.html

कवी - पुंडलिक आंबटकर 





Thursday, 27 August 2020

गोकुळचा चोर


गोकुळचा चोर
लावी जिवाला घोर ...

नटखट भारी
कृष्ण मुरारी

गोपिकांचा चितचोर ....

देवकीनंदन
तो मनमोहन !

तो गवळयाचा पोर.....

डाव मोडुनी
पुन्हा मांडुनी

खेळतो बिनघोर .....

उरून पुरतो
पुरून उरतो

चोरावर तो मोर.....

लावुनी कळी
दुनियेला छळी

नामानिराळा थोर .....

कवी - श्री. देवीदास हरिश्र्चंद्र पाटील




Tuesday, 25 August 2020

जरा आठवावी आई

देती वागणूक "हीन"

जगी सारेच "बाईला"

नको विसरू मानवा

जन्म दिला "त्या" आईला

पत्नी, भगिनी, मुलगी

किती रुपे घेते बाई

तिच्याकडे बघताना

जरा आठवावी "आई"

"बाईपण" जगताना

नाही कोणीच "सोबती"

कोणी मारतात "धक्के"

कुणी "डोळ्याने" भोगती

खोटा "पुळका" आणती

वागतात पार "खोटे"

मदतीच्या बहाण्याने

जमतात "लाळघोटे"

एकतर्फी प्रेमामध्ये

जर आलाच "नकार"

रस्त्यावर पेटवतो

"मत्त" पुरुषी विखार

सौंदर्याचा अभिशाप

वासनांचा "दुराचार"

"पाचवीला" पुजलेले

बलात्कार, अत्याचार

कधीतरी नारीच्याही

करा विचार "मनाचा"

द्यावा "मोकळ्या" मनाने

हक्क "माणूसपणाचा"
https://dc.kavyasaanj.com/2020/08/jara-aathwavi-aai-by-gajanan-tupe.html

कवी : गजानन तुपे







Sunday, 23 August 2020

मी एकटी असतांना

गोड वाटते मला

मी एकटी असतांना

माझ्या गोजिरवाण्या भाचुकलीला

जवळ घेतांना

फुलासारखा चेहरा तिचा

अलगद कुरवाळतांना

अन् तिला गोड परिदुनीयेत नेतांना

मी एकटी असतांना…

कधी छान वाटते मला

मी एकटी असतांना

सांझवेळचा देखणा रवि

तिरक्या मानेने एकटक पाहतांना

नभात भरलेल्या चित्रकाराच्या

मनोरम कलेला न्यहाळतांना

वार्यावरती सळसळणार्या

हिरव्यागार पात्यांना, दिलखेच

रान फुलांना डोळ्यात टिपतांना

मी एकटी असतांना…

भारीच वाटते मला

मी एकटी असतांना

पुस्तकातल्या लेखकांना

प्रेमळपणे ऐकतांना

कुरळ्या,कुरळ्या केसांत बोटं फिरवतांना

मऊमऊ जणू लाटाच त्या

त्यांना नकळत स्पर्श करून येतांना

मी एकटी असतांना…

कधी गंमत वाटते मला

मी एकटी असतांना

दर्पणात त्या

बोलके डोळे पाहतांना

साधेपणातले सौंदर्य बघून

अलगद जरासे लाजतांना

डोळ्यावरली केसांची बट

हळुवार कानामागे सारतांना

पण… मी एकटी असतांना!
https://dc.kavyasaanj.com/2020/08/mi-ekti-asatana-by-mangala-kadam.html

कवयित्री : मंगला कदम






Friday, 21 August 2020

खूनी हस्ताक्षर

वह खून कहो किस मतलब का
जिसमें उबाल का नाम नहीं।
वह खून कहो किस मतलब का
आ सके देश के काम नहीं।

वह खून कहो किस मतलब का
जिसमें जीवन, न रवानी है!
जो परवश होकर बहता है,
वह खून नहीं, पानी है!

उस दिन लोगों ने सही-सही
खून की कीमत पहचानी थी।
जिस दिन सुभाष ने बर्मा में
मॉंगी उनसे कुरबानी थी।

बोले, “स्वतंत्रता की खातिर
बलिदान तुम्हें करना होगा।
तुम बहुत जी चुके जग में,
लेकिन आगे मरना होगा।

आज़ादी के चरणें में जो,
जयमाल चढ़ाई जाएगी।
वह सुनो, तुम्हारे शीशों के
फूलों से गूँथी जाएगी।

आजादी का संग्राम कहीं
पैसे पर खेला जाता है?
यह शीश कटाने का सौदा
नंगे सर झेला जाता है”

यूँ कहते-कहते वक्ता की
आंखों में खून उतर आया!
मुख रक्त-वर्ण हो दमक उठा
दमकी उनकी रक्तिम काया!

आजानु-बाहु ऊँची करके,
वे बोले, “रक्त मुझे देना।
इसके बदले भारत की
आज़ादी तुम मुझसे लेना।”

हो गई सभा में उथल-पुथल,
सीने में दिल न समाते थे।
स्वर इनकलाब के नारों के
कोसों तक छाए जाते थे।

“हम देंगे-देंगे खून”
शब्द बस यही सुनाई देते थे।
रण में जाने को युवक खड़े
तैयार दिखाई देते थे।

बोले सुभाष, “इस तरह नहीं,
बातों से मतलब सरता है।
लो, यह कागज़, है कौन यहॉं
आकर हस्ताक्षर करता है?

इसको भरनेवाले जन को
सर्वस्व-समर्पण काना है।
अपना तन-मन-धन-जन-जीवन
माता को अर्पण करना है।

पर यह साधारण पत्र नहीं,
आज़ादी का परवाना है।
इस पर तुमको अपने तन का
कुछ उज्जवल रक्त गिराना है!

वह आगे आए जिसके तन में
खून भारतीय बहता हो।
वह आगे आए जो अपने को
हिंदुस्तानी कहता हो!

वह आगे आए, जो इस पर
खूनी हस्ताक्षर करता हो!
मैं कफ़न बढ़ाता हूँ, आए
जो इसको हँसकर लेता हो!”

सारी जनता हुंकार उठी-
हम आते हैं, हम आते हैं!
माता के चरणों में यह लो,
हम अपना रक्त चढाते हैं!

साहस से बढ़े युबक उस दिन,
देखा, बढ़ते ही आते थे!
चाकू-छुरी कटारियों से,
वे अपना रक्त गिराते थे!

फिर उस रक्त की स्याही में,
वे अपनी कलम डुबाते थे!
आज़ादी के परवाने पर
हस्ताक्षर करते जाते थे!

उस दिन तारों ने देखा था
हिंदुस्तानी विश्वास नया।
जब लिक्खा महा रणवीरों ने
ख़ूँ से अपना इतिहास नया।

https://dc.kavyasaanj.com/2020/08/khuni-hastakshar-by-gopaldaas-vyas.html– श्री गोपाल दास व्यास





Tuesday, 18 August 2020

गुजर गया

लाजमी था उम्र और मौसम का गुजर जाना
पर वह तो मेरा इश्क था वह भी गुजर गया

हर कोई आया जिंदगी में कुछ देर साथ के लिए
अपनी मंज़िल का राहगीर था वह भी गुजर गया

कितनी मुद्दतें बीत गई उसके इंतजार में
यह जो पल बचाया था वह भी गुजर गया

पतझड़ के पत्तों को फिजां में देख मन भरते थे
एक मौसम ही तो था वह भी गुजर गया

आज आइना भी धुंधला पड़ गया है मेरा
चेहरे में उतरा उसका अक्स गुज़र गया

दिल में रहता था मेरी मिल्कियत था वो
वो धड़कन गुजर गई वो जिगर गुजर गया

कोई सुराग मिले तो राह पकड़ लूं उसकी
वह हवा का झोंका था मुझे छूकर गुजर गया

कवयित्री - पूजा अग्रवाल 






Thursday, 13 August 2020

माहीत होतं का तुला

ओठांमध्ये किती उत्सुक चुंबनं लपलेली असतात
माहीत होतं का तुला?
माहीत होतं का किती शहारे लपलेले असतात त्वचेआड
आणि तरारून उमलून येतात क्षणार्धात एका स्पर्शानं?

डोळ्यांमध्ये किती स्वप्नं असतात जांभळीनिळी
शब्दांच्या षटकोनांचं पोळं किती ओथंबलेलं असतं
किती थेंब शहद टपकत राहील तुझ्या जिभेवर
माहीत होतं का तुला?

नखांमध्ये किती शुभ्रकोवळ्या चंद्रकोरी
होत्या थांबून
स्तनांवर उगवायला चढत्या रात्री;
केसांमध्ये लपलेल्या किती गारओल्या सावल्या
तुला विसावण्यासाठी;
हे माहीत होतं कधी आधी?

माहीत होतं की उसळेल कारंजं अनाम वासांचं
श्वासांना वेडंपिसं करत?
माहीत होतं की दातलशील दाणा
तेव्हा उतू जाईल सुख?

किती रे अडाणी तू
माझ्यासारखाच
होतास
तेव्हा

कवयित्री - कविता महाजन




Wednesday, 22 July 2020

बुलाती है मगर जाने का नहीं

बुलाती है मगर जाने का नहीं
ये दुनिया है इधर जाने का नहीं

मेरे बेटे किसी से इश्क़ कर
मगर हद से गुज़र जाने का नहीं

ज़मीं भी सर पे रखनी हो तो रखो
चले हो तो ठहर जाने का नहीं

सितारे नोच कर ले जाऊंगा
मैं खाली हाथ घर जाने का नहीं

वबा फैली हुई है हर तरफ
अभी माहौल मर जाने का नहीं

वो गर्दन नापता है नाप ले
मगर जालिम से डर जाने का नहीं

शायर - डॉ. राहत इंदौरी





Monday, 20 July 2020

आगगाडी व जमीन

नको ग! नको ग !!
आक्रंदे जमीन
पायाशी लोळत
विनवी नमून

धावसी मजेत
वेगात वरून
आणिक खाली मी
चालले चुरून !

छातीत पाडसी
कितीक खिंडारे
कितीक ढाळसी
वरून निखारे !

नको ग !नको ग!!
आक्रंदे जमीन
जाळीत जाऊ तू
बेभान होऊन !

ढगात धुराचा
फवारा सोडून
गर्जत गाडी ती
बोलली माजून -

दुर्बळ! अशीच
खुशाल ओरड
जगावे जगात
कशाला भेकड

पोलादी टाचा या
छातीत रोवून
अशीच चेंदत
धावेन !धावेन !

चला रे चक्रानो ,
फिरत गरारा
गर्जत पुकारा
आपुला दरारा !

शीळ अन कर्कश
गर्वात फुंकून
पोटात जळते
इंधन घालून

शिरली घाटात
अफाट वेगात
मैलाचे अंतर
घोटात गिळीत !

उद्दाम गाडीचे
ऐकून वचन
क्रोधात इकडे
थरारे जमीन

"दुर्बळ भेकड !
त्वेषाने पुकारी
घुमले पहाड
घुमल्या कपारी!

हवेत पेटला
सूडाचा घुमारा
कोसळे दरीत
पुलाचा डोलारा

उठला क्षणार्ध
भयाण आक्रोश
हादरे जंगल
कापले आकाश !

उलटी पालटी
होऊन गाडी ती
हजार शकले
पडली खालती!!

कविवर्य : कुसुमाग्रज (काव्यसंग्रह "विशाखा")




"आगगाडी व जमीन" हि कविता कुसुमाग्रज ह्यांच्या 'विशाखा' ह्या पुस्तकातून घेतली आहे. त्या पुस्तकाची लिंक सोबत देत आहे :


Saturday, 18 July 2020

पाऊसधारा


घनात घुमला वारा अन
झरल्या झर झर धारा
निसर्ग फुलवी आनंदाने
हिरवा गर्द पिसारा......

गडगडणाऱ्या नभात
विद्युलताही चमकू लागली
इंद्रधनूचा गोफ लेऊनी
जलधारा ही झरू लागली.....

तुडुंब भरले नदी-नाले
दुथडी जाहल्या सरिता,
बळीराजाही सुखावला
वरूणराज बरसता.....

गंध भुईचा दरवळला
माळही सुखाने हिरवळला,
कृतार्थ होऊनि गगन करी स्नेहसरींचा मारा....
स्नेहसरींचा मारा....

https://dc.kavyasaanj.com/2020/07/Pavusdhara-by-kaveri.html
कवयित्री - कावेरी डफळ




Friday, 17 July 2020

नववधू प्रिया मी बावरते

नववधू प्रिया मी बावरते
लाजते पुढे सरते, फिरते

कळे मला तू प्राण सखा जरी
कळे तूच आधार सुखा जरी
तूज वाचूनि संसार फुका जरी
मन जवळ यावया गांगरते

मला येथला लागला लळा
सासरी निघता दाटतो गळा
बाग बगीचा येथला मळा
सोडीता कसे मन चरचरते

जीव मनीचा मनी तळमळे
वाटे बंधन करुनि मोकळे
पळत निघावे तुजजवळ पळे
परि काय करु ? उरी धडधडते

आता तुच भय लाज हरी रे
धीर देऊनि ने नवरी रे
भरोत भरतील नेत्र जरी रे
कळ पळभर मात्र खरे घर ते

कवी  - भा. रा. तांबे





Tuesday, 14 July 2020

सोपं नसतं हो



सोपं नसतं हो
प्रतिभावंत स्त्रीवर प्रेम करणं !
कारण तिला पसंत नसते
"जी हुजुरी"
झुकत नसते ती कधी जोवर नात्यांमध्ये प्रेमाची भावना असत नाही
तुमच्या प्रत्येक हां ला हां आणि ना ला ना म्हणणे तिला मान्य नसतं
कारण ती शिकलेलीच नसते
नकली धाग्यात नाती गुंफणे!!
तिला ठाऊक नसते सोंगाढोंगाच्या
पाकात बुडवून
आपले म्हणणे मान्य
करवून घेणे!!
तिला तर ठाऊक असते बेधडक
खरे बोलत जाणे!!
फालतू चर्चेत पडणे,
तिच्या स्वभावात बसत नाही
मात्र तिला ठाऊक असते
तर्कशुध्दपणे आपला विचार कसा मांडायचा ते
ती वेळोवेळी दागदागिने, कपडेलत्ते
यांची मागणी नाही करत
ती तर सावरत असते स्वतःला आपल्या आत्मविश्वासाने
सजवत असते आपले व्यक्तिमत्व ती
निरागस स्मितहास्याने
तुमच्या चूकांविषयी ती तुम्हांला
अवश्य बोलणार!!
पण अडचणीच्या काळात तुम्हाला सांभाळून पण घेणार
तिला तिची गृहकर्तव्ये नक्की माहित आहेत
तसेच आपल्या स्वप्नांना पूर्ण करणेदेखील माहित असत!!
कुठल्याही निरर्थक गोष्टींना मानणे तिला जमत नाही
पौरुषापुढे ती नतमस्तक नाही होत,
झुकते जरुर
पण ते तुमच्या निःस्वार्थ प्रेमापुढे
आणि या प्रेमासाठी आपलं सर्वस्व
उधळून देऊ शकते!!
धैर्य असेल निभावण्याचे तर आणि तेव्हाच
अशा स्त्रीवर प्रेम करावे!!
कारण कोसळत असते आतून ती दगाफटका नि कपटाने,
आणि पुरुषी अहंकाराने,
जी पुन्हा जोडली जाऊ शकत नाही
कुठल्याही प्रेमाखातर....!

कवयित्री : डोमिनैर (पोलंडच्या प्रसिध्द कवयित्री)
मराठी अनुवाद : भरत यादव




Wednesday, 8 July 2020

एकांताच्या पारावर



आज उदास उदास दूर पांगल्या साउल्या
एकांताच्या पारावर हिरमुसल्या डहाळ्या

काही केल्या करमनां, कसा जीवच लागंना
बोलघेवडी साळुंकी, कसा शब्द ही बोलंना
असा रुतला पुढ्यात भाव मुका जीवघेणा

चांदण्याची ही रात, रात जळे सुनी सुनी
निळ्या आसमानी तळ्यांत लाख रूसल्या ग गवळणी
दूर लांबल्या वाटेला रूखी रूखी टेहाळणी
दूर गेले घरधनी बाई, दूर गेले धनी

कवी - ना. धों.महानोर - (कवितासंग्रह : "पक्ष्यांचे लक्ष थवे" )





Monday, 6 July 2020

आज इस शहर में

आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये
जो मिलकर हर प्रभात हर खबर दिया करते थे
कहाँ खो गये वो जो हर वक्त साथ दिया करते थे
कभी ये शहर भी छोटा सा मकान लगता था
आज एक मकान ही पूरा शहर लगता है
आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये

सोचता हूँ कभी कभी उस वक्त को छीन लो
जिस वक्त में थे सभी साथ अपने
पर वक्त के सम्राट के हाथ में भी नहीं
कि खोये पल वापिस कर दें
ख्वाब में ही सही वो पल अब भी मै जी लेता हूँ
आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये

आज ढूंढता हूँ उन्हीं गलियों में
जहाँ कभी हर वक़्त गुजारा करते थे
आज ये शहर ही किसी और का हो गया
क्योंकि ये दौर किसी और का हो गया
जिसमें कभी अपने यार हुआ करते थे
आज इस शहर में अपने ही अजनबी हो गये

कवी - भवानी प्रसाद लोधी




Saturday, 4 July 2020

प्रतिबिंब


वाईट मार्गाने तू खूप पैसे कामावशील
अगदी लक्ष्मी लोळण घेईल तुझ्या दाराशी
एकवेळ पैशाने तू श्रीमंत होशीलही
पण नैतिकतेने मात्र भिकारीच राहशील

आरशासमोर उभा राहून एकदा
स्वतः च्या प्रतिबिंबाकडे जरा बघ
आई-वडील,बायको यांच्यापेक्षाही
प्रतिबिंबाचंच मत जास्त महत्वाचं असतं

तोच तुमचा शिक्षक आणि
तोच तुमचा खरा परीक्षक
आयुष्यभराच्या चांगल्या-वाईट
कामांचा शेवटपर्यंतचा साक्षीदारही

काही लोक तुमच्याविषयी म्हणतील
"हा तर लई मोठा माणूस", पण
प्रतिबिंबाच्या नजरेस नजर देता येत नसेल
तर तो विचारेल, "धनाने की मनाने?"

जगाला मूर्ख बनवून तुला
पुरस्कारही मिळवता येतील पण
प्रतिबिंबलाच फसवशील तर फक्त
अश्रू आणि वेदनाच वाट्याला येतील......
https://dc.kavyasaanj.com/2020/07/pratibimb-by-kaveri.html

कवयित्री - कावेरी डफळ








Wednesday, 1 July 2020

आईपण


जीवनाच्या प्रत्येक वळणावर

आयुष्य नवे वळण घेत असते,

बाईला आईपण मिळते तेव्हा एका

नव्या प्रवासाची सुरवात होत असते.....



मातृत्वाची चाहूल लागताच ती

स्वतः सही विसरू लागते,

पोटातील चिमुकल्या सोबत तीही

आता नव्याने वाढू लागते.....



स्वतःच्या आवडीपेक्षा आता

बाळाच्या पोषणावर तीच लक्ष असतं

गर्भसंस्कार करण्यात तिने स्वतःला

पूर्णपणे गुरफटून घेतलेलं असतं.......



बाळाने मारलेल्या चिमुकल्या पाऊलानेही

तिला आकाशही ठेंगण वाटू लागतं.

बाळासाठी काय काय करायचं यातच

तिचं मन आता रमू लागतं......



प्रसूती वेदनेतही मातृत्वाचा ओलावा असतो

बाळाचा पहिला स्वर ऐकण्याचा आनंद

स्वर्गसुखाहूनही सुंदर असतो.....

स्वर्गसुखाहूनही सुंदर असतो.....

https://dc.kavyasaanj.com/2020/07/aaipan-by-kaveri.html

कवयित्री - कावेरी डफळ










Monday, 22 June 2020

कवितेनेच डोळे पूस

--हा घे रुमाल माझ्या
काळजाचा
कुठ गेला ? हरवला की काय ?

स्साला
आत्ताच तर इथं होता
हवं तेंव्हाच नेमका सापडत नाही

जाऊ दे
त्याच्या ऐवजी हा कागदच घे आता
या कवितेनच डोळे पूस

आणि नाक शिंकर .

कवी - अरुण कोलटकर 




Sunday, 21 June 2020

आई, आई ये ना जरा बाबा कडे बघ

आई, आई ये ना जरा बाबा कडे बघ
बाबाच्या डोळ्यांमधे पावसाचे ढग !

बाबा असा बघायला दिसे ना गं बरा
अळिमिळी  गुपचिळी पडलेला वारा !
हले नाही डूले नाही जसा काही फोटो
आवाजही त्याला माझा लांबूनच येतो !
उभा तर उभा आणि बसे तर बसे
हसे तेव्हा अजुनच कसनुसा दिसे !
विचारले - "बाबा काय पाहतोस सांग ?!"
बघे म्हणे- "आभाळाचा लागतो का थांग
काय सांगू पोरी तुला कळणार नाही
आभाळ न आले हाती; जमीनही नाही!
चहूकडे कोंडलेल्या जगण्याच्या दिशा
हाती नाही काम गाडा चालायचा कसा ?
घोडा झालो तरी काही शिकलोच नाही
विकायाच्या जगामधे टिकलोच नाही !"

आणि मग उठोनिया कुशीमधे मागे घेतो
ओले डोळे पुसोनिया ओली पापी घेतो
घाबरतो जीव; बाबा असे काय बोले ?
चित्रातले रंग त्याच्या जसे ओले ओले
चेहऱ्याचा रंग त्याच्या सांग कोणी नेला ?
हसणारा बाबा कुणी पळवून नेला?

आई, आई ये ना जरा बाबा कडे बघ
बाबाच्या डोळ्यांमधे पावसाचे ढग !!!

कवी - संदीप खरे

https://dc.kavyasaanj.com/2020/06/baba-kade-bagh-kavita-by-sandip-khare.html





https://dc.kavyasaanj.com/2020/06/baba-kade-bagh-kavita-by-sandip-khare.html

Tuesday, 16 June 2020

संगतीने तुझ्या

संगतीने तुझ्या मी जेव्हा
घनदाट वनातून चालले,
वाटले रानातले सारे
काटेही सुगंधी झाले  ।।

केव्हा ,कशा जखमा
झाल्या होत्या कळेना
पानांच्या हिरव्या मखमालीने,
केव्हा दिला गारवा आठवेना  ।।

भावना झाल्या अनावर अन
सुखाचे कोंब फुटले,
डोळ्यात दाटलेले अश्रू तू,
नकळत ओठांनी टिपले ।।

होता स्पर्श तुझा उठली
अंगावरी शिरशिरी,
आकाशातून मग वरूनराजही,
प्रेमतुषारांचा अखंड वर्षाव करी  ।।
https://dc.kavyasaanj.com/2020/06/sangtine-tujhya-by-kaveri.html

कवयित्री - कावेरी डफळ









Monday, 15 June 2020

संस्कृती हरवली की मजा येते


संस्कृती हरवली की मजा येते

म्हणजे तिला खोदकाम करून

शोधाता येतं,

शतकानुशतकं खेळता येतो

संस्कृती शोधण्याचा खेळ.

सापडलेल्या संस्कृतीचे वर्णन वाचताना,

चित्र पाहताना,

अजून काही शतकांची होते शतपावली.

आम्ही पुरतो मातीत

गरज म्हणून बिया

आणि छंद म्हणून संस्कृती.

आम्हाला आवडतं

पुन्हा पुन्हा आदिम व्हायला.

कवी - दासू वैद्य





Sunday, 14 June 2020

आई अशीही

रोजच्या कामांमध्ये आई
सतत व्यस्त असते
मूल डोळ्यासमोर असलं की
तीही निर्धास्त असते

कामांचा ओघात  होतं
तिचंही थोडं दुर्लक्ष
लबाड मुलंही हळूच
काढतात पळ ठेवून लक्ष

मूल सापडत नाही तोपर्यंत
ती शोध शोध शोधते ,आणि
काळजाचा तुकडा सापडला की
त्याला बदड बदड बदडते

धडधडणाऱ्या हृदयाशी त्याला
घट्ट कवटाळून घेते, पाठीवरच्या
वळांना हळुवार कुरवाळते...
त्याच्या नकळत पाणावलेले
डोळे आपल्या हातांनी पुसते...
आई अशीही असते...
https://dc.kavyasaanj.com/2020/06/aai-ashihi-kavita-by-kaveri.html

कवयित्री - कावेरी डफळ








Saturday, 13 June 2020

गरिबीचे चटके

तुम्हा आम्हाला सांगून कळेल का ....
गरिबीचे चटके बसने म्हणजे काय असतं ....

भर उन्हात दिवसभर तळपणं काय असतं....
अन,तळपूण तळपूण करपणं काय असतं....

कोरोनामुळे सगळे जग जणू थांबले आहे....
लोक मनाने लांब होतेच आता तनानेही लांब झाले आहे....

गेली कित्येक दिवस हाताला काम नाही....
पोटाची खळगी भरायला खिशातही दाम नाही....

भुकेल्या पोटाने आशेने पाहणाऱ्या नजरा....
देतो आहे  दिलासा चेहरा ठेऊन हसरा....

घरात उरला नाही दाणा अन घरही आता उरले नाही....
रस्त्यावर फिरणाऱ्या जनावरांसारखी आमची गत झाली....

कुठं जावं-काय खावं नाही कशाचं ठाव ठिकाणा....
स्वगृही परतायला साधी वाहनेही मिळेना....

चटके बसून बसून आता पायही बधिर झाले....
घरी जाण्याच्या आधिच आता प्राणही कंठाशी आले....

उधळून गेल्या पुष्पपाकळ्या टोचती फक्त काटे....
येतील का रे परमेश्वरा पुन्हा ते क्षण सुखाचे.....

https://dc.kavyasaanj.com/2020/06/garibiche-chatake-poem-by-kaveri.html

कवयित्री - कावेरी डफळ








Friday, 12 June 2020

परिक्रमा


आपल्या जीवनाची वाटचाल
चालूच असली पाहिजे
रडत रडत न जगता
लढत लढत जगले पाहिजे

पाऊल पुढे टाकताना
दुसऱ्याकडे पाहू नका
जरी आकाशापर्यंत पोहचलास
तरी पक्षांना तुच्छ लेखू नका

वर चढता चढता कधी
देवाला विसरू नका
जरी विसरलास तरी उतरताना
मात्र त्याच्याकडे धावू नका

अरे वेड्या माणसा, तू
कितीही दूर पळालास तरी
जे संचित ते तुला भोगावेच लागणार
जीवनाची ही परिक्रमा पूर्ण
करावीच लागणार
https://dc.kavyasaanj.com/2020/06/parikrama-kavita-by-kaveri.html

कवयित्री - कावेरी डफळ





Wednesday, 10 June 2020

अशी एक तरी मैत्रीण असावी


एक तरी अशी मैत्रीण असावी,
आपल्याला आपलं म्हणणारी....
आपण न पाहता पुढे गेलो तरी,
मागून प्रेमाने आवाज देणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....


आपल्याला हसवणारी ,वेळप्रसंगी
आपल्यासाठी हसणारी....
न सांगताही सगळं समजून,
डोळ्यातील अश्रू पुसणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

स्वतःच्या घासातला घास,
आठवणीने काढून ठेवणारी....
आपल्या वेड्या मैत्रिणीची,
 प्रेमाने समजूत काढणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

यशाच्या शिखरावर पोहचल्यावर,
अभिमानाने पाठ थोपटणारी.....
वाकडं पाऊल पडताना मुस्काटात,
मारायला ही पुढे-मागे न पाहणारी....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

आपण सोबत नसताना नुसत्या,
आठवणीनं व्याकुळ होणारी.....
माणसांच्या घोळक्यात आपल्याला,
सगळीकडे सैरभैर शोधणारी.....
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

खरंच अशी एकतरी मैत्रिण असावी,
आपल्याला जीवा-भावाची वाटणारी.....
सुखात साथ देणारी आणि ,
दुःखात हातात हात देणारी......
अशी एक तरी मैत्रीण असावी....

कवयित्री - कावेरी डफळ




Monday, 8 June 2020

माझी माय

घेऊनी जन्म तुझ्या उदरी
झाले खरंच धन्य मी
दिलास हा जन्म मजला
अनंत जन्मी ऋणी राहीन मी

जन्मा आले म्हणूनच
पाहू शकले हे विश्व मी
अनुभव शकले तुझी माया,
ममता,प्रेम आणि थोडा रागही

माय आठवते आहे मला
तुझी प्रीती तुझी धडपडही
आणि मजसाठी केलेला
तुझ्या स्वप्नांचा त्यागही

धन्य धन्य तू माय
धन्य धन्य तुझी माया
मला जन्मास घालुनी
दिली ही सुवर्ण काया

तुझ्या उदरी जन्म घेण्याची
आस सदा राहावी
शतजन्मी माय म्हणून
तूच मजला लाभावी
तूच मजल लाभावी...

https://dc.kavyasaanj.com
कवयित्री-कावेरी डफळ